Το 2ο Κυνήγι κρυμμένου θησαυρού Κουρνάς 2014 του χωστού και
της κλεψιάς είναι πια παρελθόν. Κάνοντας ένα πρώτο απολογισμό σκέψεις και
συναισθήματα, ζητούν να εκφραστούν. Η περιπέτεια που ξεκίνησε πέρυσι με το
κυνήγι του θηρίου, έμελε να εξελιχθεί σε ένα ταξίδι θέλουμε να πιστεύουμε
πρωτόγνωρο , διασκεδαστικό και πολλά υποσχόμενο για την πολιτιστική κίνηση στο
χωριό μας. Μέσα από το παιχνίδι μπορέσαμε πρώτα απ όλα να ξεχαστούμε, να
διασκεδάσουμε να χαρούμε, όπως οι μέρες το καλούν. Παράλληλα μας έδωσε την
ευκαιρία, να γνωριστούμε, να κάνουμε την προσπάθεια να συνεργαστούμε, να
ζωντανέψουμε το χωριό μας σε μια δύσκολη περίοδο για όλους, να συναντηθούμε….
Αβίαστα και χωρίς να είναι πρώτος στόχος περιπλανηθήκαμε, διοργανωτές και κυνηγοί,
στην ιστορία του χωριού μας , στους ανθρώπους, την παράδοση. Ένας γρίφος από το πρώτο κυνήγι στάθηκε
αφορμή να γνωρίσουμε και να αναδείξουμε ένα μνημείο της φύσης, και μας προέκυψε
«Η στράτα του αζίλακα» .
Αλήθεια από το
δεύτερο κυνήγι τι ανάλογο θα μπορούσε να προκύψει;
Πίσω απ όλα αυτά και πάνω απ όλα αυτά όμως είναι οι
άνθρωποι.
Πρώτα οι καταπληκτικοί κυνηγοί που και φέτος εξέπληξαν τους
διοργανωτές με την εκπληκτική διάθεση, χαρά και ενθουσιασμό, που παραμέρισε και παραγνώρισε τα
όποια οργανωτικά λάθη. Με την εφευρετικότητα τους στην επίλυση των γρίφων φέτος ανέβασαν τον πήχη ακόμα ψηλότερα.
Αισθανόμαστε όμως την ανάγκη η οργανωτική επιτροπή για ένα μεγάλο ευχαριστώ σον εαυτό μας, τα καταπληκτικά
παιδιά που δούλεψαν για την διοργάνωση, αυτό που ζήσαμε στο χωριό μας για τρεις
εβδομάδες.
Πρώτα απ όλα καταφέραμε να συνεργαστούμε που είναι και το
μεγάλο ζητούμενο γι αυτές τις διοργανώσεις. Φανταζόμαστε το έζησαν και οι
κυνηγοί μας στο παιχνίδι. Η συνεργασία είναι αυτή που φέρνει τη νίκη. Παρά τις
όποιες δυσκολίες στην αρχή της διοργάνωσης τελικά λειτούργησε αυτό που και
πέρυσι αναφέρθηκε εδώ «Σ αυτό το χωριό όταν είναι για τέτοιες δουλειές όλοι
γίνονται θυσία»
Λένε ότι σαν λαός δεν είναι το καλύτερο μας η οργάνωση. Αυτό
το έχουν κάνει επιστήμη άλλοι λαοί όπως οι φίλοι μας, οι Γερμανοί. Έχουμε όμως
εμείς εδώ μια λέξη. Λένε ότι δεν υπάρχει σε καμιά άλλη γλώσσα στον κόσμο. Δεν
μπορεί να μεταφραστεί. Την λέξη φιλότιμο.
Αυτό πιστεύουμε ότι λειτούργησε και λειτουργεί και στο
Θησαυρό του Κουρνά
Ευχαριστούμε λοιπόν προσωπικά τον καθένα.
Τον Γιώργη τον Αγγελάκη, τον άνθρωπο που όπως και πέρυσι στη
μαγική στιγμή της αποκάλυψης του θησαυρού ανέλαβε να οδηγήσει την νικήτρια
ομάδα. Αυτός έσκαψε, αυτός έθαψε το δαχτυλίδι με το οποίο οι νικητές τίμησαν
την άξια συγχωριανή μας , την Αθηνά Βαρβατάκη.
Τον Βαγγέλη τον Πολέντα που και φέτος ανέλαβε το έργο της
επικοινωνίας με τις ομάδες, και τον ρεφενέ στο γλέντι που ακολούθησε. Το
αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Τον Γιώργη τον Βανταράκη που απέδειξε όπως και όλη η ομάδα
των Μαλλιάδων ότι το παιχνίδι αυτό έχει μέλλον στο χωριό μας. Δημιούργησε μαζί
με την γυναίκα του την Αλεξάνδρα τρεις καταπληκτικούς γρίφους, έστησε το
σχεδιάγραμμα του παιχνιδιού και ανέλαβε τον πολύ δύσκολο ρόλο της οργάνωσης της
γραμματείας και της παρακολούθησης της εξέλιξης του παιχνιδιού. Οι επόμενοι
διοργανωτές μπορούν αν θέλουν να εκμεταλλευτούν την εμπειρία του.
Τον Γιώργη τον Ψαρουδάκη με το πάθος και τον ενθουσιασμό που
τον διακρίνει που δεν άφησε στιγμή κανέναν από εμάς να εφησυχάσει.Δεν ήθελε να αφήσει
τίποτα στην τύχη. Έφτιαξε δυο από τους καλύτερους γρίφους του παιχνιδιού και
τον πρώτο δοκιμαστικό γρίφο. Αποτελεί κεφάλαιο και αυτός για την επόμενη
διοργάνωση.
Την παπαδιά μας την Μαρία που έκανε την διαφορά με τον
παιχνιδιάρικο δοκιμαστικό γρίφο της και αποτέλεσε το άγρυπνο μάτι της διοργάνωσης.
Τον Αντώνη τον Κανιαδάκη,, αυτόν που ο θρύλος λέει ότι είχε
πρώτος την ιδέα για την διοργάνωση και που φέτος έγινε ο βασιλιάς της
βιντεοσκόπησης.
Τον Νίκο τον Ψαρουδάκη το αποκούμπι μας στην τεχνολογία και αυτόν που την παραμονή του παιχνιδιού όπως και πέρυσι ανέλαβε το δύσκολο έργο της οργάνωσης και τακτοποίησης των φακέλων με τους γρίφους.
Τον ήρωα του φετινού κυνηγιού, τον Γαβρίλη τον Τσαπάκη.
Αυτόν που πήρε στους ώμους του αγόγγυστα
ότι όλοι οι άλλοι δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε. Έστησε το στρατόπεδο
συγκέντρωσης στην πλατεία, ανέλαβε καθήκοντα παιδονόμου και προετοίμασε την
σκηνή με τα χόρτα στην πλατεία.
Τον Κωστή τον Τσαπάκη που θέλησε να σκηνοθετήσει αλλά την
ώρα της παράστασης τον κέρδισαν άλλες παραστάσεις μακρινές
Τον Μιχάλη τον Μαλινδρέτο που φέτος έκανε την διαφορά με
καρδούλες και παπάκια..
Τον Μιχάλη τον Κοντό που μέσα σε λίγο χρόνο και με χαρακτηριστική
άνεση ανέλαβε ρόλο και μας έλυσε τα χέρια.
Τον Γιώργη τον Βαρβατάκη που οδήγησε τους νικητές στον τάφο
και ανέλαβε με επιτυχία επιπλέον ρόλο την παραμονή του παιχνιδιού.
Τον Σήφη το Ζυμβραγουδάκη που και αυτός την τελευταία στιγμή
και με χαρακτηριστική άνεση ανέλαβε ρόλο.
Τον Σήφη τον Σκουντριδάκη για την βοήθεια του στις μαντινάδες....
Τον Σήφη τον Σκουντριδάκη για την βοήθεια του στις μαντινάδες....
Τέλος τα αστέρια μας …
Πρώτα απ όλα αυτόν που δικαίωσε αυτούς που πίστεψαν σ αυτόν.
Που μπόρεσε να ξεκλέψει ελάχιστο χρόνο και να το προλάβει και αυτό, να
μεγαλουργήσει σαν πεθερός.
Η συνέπεια, το πάθος, το ταλέντο, η αστείρευτη ενέργεια
εξέπληξε όλους εμάς παρόλο που τον ξέραμε καλά. Τον αγαπημένο μας τον Μανόλη
τον Πιπερή.
Την Αγγέλα την Μεντάκη που ανέλαβε αγόγγυστα και με όλη την
καλή της διάθεση να βρεί τα χόρτα και να πάρει τον ρόλο της τιμώμενης Αθηνάς
Βαρβατάκη.
Την Κατερίνα την Πολέντα, την βαρεμένη που απελπισμένη
περίμενε να της ανοίξουν για να γεννήσει, ποιος ξέρει γιατί και πώς …..
Τέλος τον Γιώργη τον Μπερικάκη, τον άνθρωπο για τους δύσκολους
ρόλους, το θηρίο που φέτος έγινε ο θηριώδης Χανς και η νυφούλα Αφρούλα.
Ξεχάσαμε κανένα μήπως;
Τον ένα, τον μοναδικό, που ο Θεός μας φώτισε να τον αφήσουμε
αυτοσχεδιάσει, γιατί έτσι δημιουργούν οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Τον Σταύρο τον
Χατζηδάκη τον σκληροτράχηλο Φριτς και ασυγκράτητο γαμπρό.
Και του χρόνου……
